 |
| ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย |
ความทุกข์กายเป็นเรื่องที่ไม่มีใครสามารถที่จะหลีกเลี่ยงได้ ทุกข์กายมีหลายอย่าง เพราะเหตุว่า ตราบใดที่เรามีร่างกายตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า มีความทุกข์กายเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น บางคนนิ้วเท้าแตก บางคนศีรษะเป็นแผล นี่ก็แสดงให้เห็นว่า เมื่อมีรูปร่างกายทุกข์กายก็ต้องมี นี่ก็เป็นทุกข์ประจำชีวิต นอกจากทุกข์กายแล้ว ทุกข์ใจยังมีอีกมากมหาศาล ตัวอย่าง เช่น บางคนมีร่างกายแข็งแรงดี แต่ทำไมมีทุกข์ใจไม่จบสิ้น บางคนมีเงินทองมากมาย แต่ก็ยังมีทุกข์ใจอยู่นั่นเอง เป็นกังวลเรื่องเงินทอง จะจัดการอย่างไร จนตีหนึ่งตีสองก็ยังนอนไม่หลับ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีอะไรที่น่าจะเดือดร้อนเลย นี่ก็แสดงให้เห็นว่า นอกจากเกิดมามีทุกข์กายแล้ว ก็ยังมีทุกข์ใจอีกมากมาย ซึ่งยากแสนยากที่จะดับให้หมดสิ้นไปได้ เพราะเหตุว่าทุกข์วันนี้อาจจะหมด แต่พรุ่งนี้ก็มีทุกข์ใหม่เกิดอีกเรื่อย ๆ เพราะฉะนั้นไม่รู้จักจบ แต่พระธรรมที่พระผู้มีพระภาคได้ทรงแสดงจากการตรัสรู้ความจริง แล้วเป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า คือ ทรงแสดงพระธรรมให้บุคคลอื่นได้ยินได้ฟัง แล้วเกิดปัญญาของตนเอง
การเริ่มต้นฟังพระธรรม ก็คือการฟังให้เกิดความเข้าใจ แล้วเป็นปัญญาของเรา เพราะเหตุว่า ตราบใดที่เรายังไม่ได้ฟังพระธรรม ปัญญาจะเกิดไม่ได้ นอกจากเราคิดเอาเองว่า เราเข้าใจแล้ว แต่ว่าสิ่งที่เราคิดเราเข้าใจเอง ไม่ตรงกับที่พระผู้มีพระภาคตรัสรู้ได้ เพราะเหตุว่า เรายังไม่ได้เทียบเคียงว่า พระพุทธเจ้าสอนอะไร และความเห็นของเราจะตรงกับพระธรรมที่ทรงแสดง หรือว่าจะต่างกันมากน้อยแค่ไหน
เพราะฉะนั้น การเทียบเคียงก็คือ ขอให้เราฟังพระธรรม เพื่อที่เราจะได้ทราบว่า สิ่งที่เราเคยเข้าใจนั้น ถูกต้องหรือว่าผิดจากการตรัสรู้ของพระผู้มีพระภาค ด้วยเหตุนี้การฟังพระธรรมก็เป็นการเริ่มต้นของพุทธศาสนิกชน ที่จะทำให้เข้าใจได้จริง ๆ ว่า พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วยพระปัญญาคุณ ด้วยพระบริสุทธิคุณ และด้วยพระมหากรุณาคุณ ถ้าเราไม่ฟังพระธรรม เราก็ไม่มีโอกาสที่จะรู้เลย เราก็ไหว้พระจริง ไหว้รูป แต่ไม่ทราบว่าจะระลึกพระคุณอะไร เพราะเหตุว่า ไม่เข้าใจว่าพระคุณของพระองค์นั้น มีประการใดบ้าง แต่ถ้าเราเริ่มฟังพระธรรม เราก็จะเริ่มเข้าใจว่า พระพุทธเจ้าทรงมีพระปัญญาที่ได้สะสมมานานมาก ไม่ใช่ว่าไม่รู้อะไรแล้วก็สอนตามความคิดตามความเข้าใจ และสิ่งที่สอนก็ง่ายแสนง่าย ซึ่งใครก็ฟังเข้าใจได้ ถ้าเป็นในลักษณะนั้นล่ะก็ ไม่ต้องบำเพ็ญบารมีถึง ๔ อสงไขยแสนกัป
ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกท่านและขออุทิศส่วนกุศลให้แก่สรรพสัตว์
...............................................
