พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑- หน้าที่ ๗๕
พระศาสดา ได้ตรัสกะหญิงนั้นว่า "เจ้าจงให้บุตรของเจ้าแก่นางยักษิณีเถิด"
ญ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์กลัว
ศ. เจ้าอย่ากลัวเลย อันตรายย่อมไม่มีแก่เจ้า เพราะอาศัยนางยักษิณีนี้
นางได้ให้บุตรแก่นางยักษิณีนั้นแล้ว นางยักษิณีนั้นอุ้มทารกนั้น จูบกอดแล้ว คืนให้แม่มารดาอีก ก็เริ่มร้องไห้
ลำดับนั้น พระศาสดา ตรัสถามนางยักษิณีนั้นว่า "อะไรนั่น ?"
นางยักษิณีนั้นกราบทูลว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เมื่อก่อนข้าพระองค์ แม้สำเร็จการเลี้ยงชีพด้วยไม่เลือกทาง ยังไม่ได้อาหารพอเต็มทอง บัดนี้ ข้าพระองค์จะเลี้ยงชีพได้อย่างไร"
ลำดับนั้น พระศาสดา ตรัสปลอบนางยักษิณีนั้นว่า "เจ้าอย่าวิตกเลย" ดังนี้แล้ว ตรัสกะหญิงนั้นว่า "เจ้าจงนำนางยักษิณีไปให้อยู่ในเรือนของตนแล้ว จงปฏิบัติด้วยข้าวต้มและข้าวสวยอย่างดี" หญิงนั้นนำนางยักษิณีไปแล้ว ให้พักอยู่ในโรงกระเดื่อง ได้ปฏิบัติด้วยข้าวต้มและข้าวสวยอย่างดีแล้ว ในเวลาซ้อมข้าวเปลือก สากปรากฏแก่นางยักษิณีนั้นดุจต่อยศีรษะ เขาจึงเรียกนางกุลธิดาผู้สหายมา แล้วพูดว่า "ฉันจักไม่อาจอยู่ในที่นี้ได้ ขอท่านจงให้ฉันพักอยู่ในที่อื่นเถิด" แม้อันหญิงสหายนั้นให้พักอยู้ในที่เหล่านี้ คือในโรงสาก ข้างตุ่มน้ำริมเตาไฟ ริมชายคา ริมกลงหยากเยื่อ ริมประตูบ้าน นางก็กล่าวว่า "ในโรงสากนี้ สากย่อมปรากฏดุจต่อยศีรษะฉันอยู่ ที่ข้างตุ่มน้ำนี้ พวกเด็กย่อมราดน้ำเป็นเดนลงไป ที่ริมเตาไฟนี้ ฝูงสนุขย่อมมานอน ที่ริมชายคานี้ พวกเด็กย่อมทำสกปรก ที่ริมกองหยากเยื่อนี้ ชนทั้งหลายย่อมเทหยากเยื่อ ที่ริมประตูบ้านนี้ เด็กพวกชาวบ้าน ย่อมเล่นการพนันกันด้วยคะแนน" ดังนี้แล้ว ได้ห้ามที่ทั้งปวงนั้นเสีย
ครั้งนั้น หญิงสหายจึงให้นางยักษิณีนั้นพักอยู่ในที่อันสงัดภายนอกบ้าน แล้วนำโภชนะมีข้าวต้มและข้าวสวยเป็นต้นอย่างดี ไปเพื่อให้นางยักษิณีนั้น แล้วปฏิบัติในที่นั้น นางยักษิณีนั้น คิดอย่างนี้ว่า "เดี๋ยวนี้หญิงสหายของเรานี้ มีอุปการะแก่เรามาก เอาเถอะเราจักทำความแทนคุณสักอย่างหนึ่ง" ดังนั้นแล้ว ได้บอกแก่นางสหายว่า "ในปีนี้จักมีฝนดี ท่านจงทำข้าวกล้าในที่ดอนเถิด ในปีนี้ฝนจักแล้ง ท่านจงทำข้าวกล้าในที่ลุ่มเถิด ข้าวกล้าอันพวกชนที่เหลือทำแล้ว ย่อมเสียหายด้วยน้ำมากเกิดไปบ้าง ด้วยน้ำน้อยบ้าง ส่วนข้าวกล้าของนางกุลธิดานั้นย่อมสมบูรณ์เหลือเกิน
...............................
